Wiosna przyszła

Siedzę sobie w domu i zdrowieję? choruję?
w każdym razie już zaszła zauważalna zmiana
jak na razie straciłam głos,
niewątpliwą radochę ma rodzina,
ach, te cenne chwile spokoju.

Za oknem hula sobie halny,
ptaszki radośnie śpiewają,
a sąsiad szczęściarz pojechał na ryby.



Telefonów nie odbieram.

Wokół Zalewu Czorsztyńskiego

W tej wodzie pstrągi pływają,



parę razy na własne oczy widziałam.



Lubię ten widok.



Teraz jest spokojnie,



ale czasami ogromne masy wody spływają z wielkim hukiem.



Powyżej zapory historyczne zamczyska,
w lepszym



i gorszym stanie,



(tutaj wszystko razem :-)


(tutaj na dotknięcie, ruiny z zamku w Czorsztynie)


oraz prześliczne zakamarki krajobrazu.



Wiosną bazie smagane lodowatym wiatrem można spotkać,



a rankiem mgłę otulającą.

Zamek w Niedzicy

Stare zamczyska podobnie jak gwiazdy,
przyciągają oczy obiektywów,
gdyż chcą się uwiecznić na milionach fotek.



Wraz z porami roku otoczenie zmienia im wystój zewnętrzny,



a zimową porą widać najwięcej szczegółów.



Mnie się coś widzi, że na murach tego zamczyska żyje mnóstwo grzybów.



Tu gdzieś na tej fotce ukrywa się Alusia ;-)



Pomimo, że jest już druga połowa marca na zamkowym dziedzińcu jeszcze sporo śniegu leży.



...



...



...



No to w takim razie teraz sobie trochę nosa pozadzieramy patrząc w zachmurzone niebo.



...



...



Kiedyś u jego stóp rozpościerały się łąki, aż do czasu, gdy człowiek zbudował w Niedzicy zaporę. Zmienił się krajobraz powodując, iż zamek przeżywa drugą młodość.

Opresje hartują

Nie jestem tylko pewna, czy aż tak bardzo mi na tej ich funkcji zależy.



Jeżeli znam cel, to wcześniej czy później
powinnam do niego dotrzeć,
i gdyby tylko nie przeciwności losu wyciskające łzy z oczu



byłoby by łatwej zobaczyć ślady promieni słonecznych.



No dobra, jak się komuś spieszy, to proszę bardzo,
puszczam przodem,
przynajmniej wiem,
gdzie się kończy droga, a zaczyna rów.

Wziąć dwa dni wolnego

Nieważne, czy słońce,
czy zawierucha,
jeżeli tylko pozwala na to czas
spacerkiem ruszam przez świat.



Poprzednio byłam tylko w pobliżu tej, jak relacjonowałam Mężowi; muszli klozetowej, dopiero, gdy zobaczyłam Jego zdziwienie na twarzy, dotarło do mnie, wielce niefortunnie przejęzyczenie, ale po zajrzeniu za kulisy tejże budowli, że też ja zawsze muszę wszystko dokładnie obejrzeć, stwierdziłam, że aż tak bardzo się nie pomyliłam. Teraz to już nawet widzę w niej na suficie nocniki oświetleniowe.



Odradzam zaglądanie za te deseczki, no chyba, że ktoś koniecznie chce na własne oczy ujrzeć, czego tam nie ma.



Moje plątanie się po muszli, ze stoickim spokojem podziwiała licznie zgromadzona śnieżynkowa publiczność.



Zmykam stamtąd, czym prędzej, rozgrzewając się marszem po schodkach.



Jest coś, co bardziej mnie interesuje, chcę o ile pogoda mi pozwoli zobaczyć Luboń Wielki,



ba, powiem więcej, mam w planie tam się wybrać, ale to już raczej w bliżej nieokreślonej przyszłości.

Sikorki i gimnastyka

Ależ ja się za nimi nabiegałam.



Im było łatwiej, bo powietrzna droga zawsze krótsza, no i przez dziurki w siatce płotów bez trudu przechodzą, a przede mną jak zwykle piętrzyły się przeszkody, które musiałam omijać.



Mój trud został wynagrodzony możliwością podziwiania żywiołowego pokazu przerzucania listków przez piękną przedstawicielkę swojego gatunku.



Ten na powyższym zdjęciu opadający listek trochę mi maskę przypomina :-)



Aha!
I pewnie w życiu bym ich nie dogoniła, gdyby nie poranna gimnastyka

Górą lub doliną

Bywa, że doliną,



dolinką,



zdarza się,



że górą,



najważniejsze jednak,



iż razem



słonecznym krokiem



przez cztery pory roku przemierzamy świat



oraz podziwiamy



to



i owo.