mostki
i ścieżka prowadząca przez las wcięta między Mały i Hruby Regiel.
Idealne rozwiązanie na upalny dzień.
Idziemy i idziemy, aż tu niespodziewanie, otwiera się przed nami fantastyczny widok, to znaczy byłby, gdyby nie chmury, chociaż jednak mimo wszystko jest zachwycający, ale do focenia nie teges.
Pod nogami kwiecia różnorodnego co niemiara.
Pomiędzy gałęziami drzew dostrzegamy niewielką Czerwoną Skałkę, z której w pierwszej połowie XIX wieku wydobywano rudę żelaza.
Tak, wydobywało się, wydobywało,
a teraz dziura wygląda jak otwarta rana po wyrwanym sercu.
No jakby tak człowiek chciał każdy kwiatek sportretować, to by się z miejsca nie ruszył, a w planach jednak była dalsza wycieczka.
Niemniej rozterki zaczynają nas dopadać, bo raz, że zapowiadali burze, dwa, chmury nadciągają, no i upał niemiłosiernie doskwiera.
Nic to, na razie cieszymy się, że kwiaty tak piękne, iż oczu od nich oderwać nie można.
Chmury figlując nad Twardą Kopą, Ciemniakiem i Krzesanicą zarazem dają i odbierają nadzieję na bezdeszczową pogodę.
Postanowiliśmy, że decyzję o kierunku dalszej drogi podejmiemy po dojściu na Przysłop Miętusi, na razie podziwiamy Czerwoną Skałkę.
Teraz wiadomo, dlaczego główny wierzchołek Czerwonych Wierchów, najwyższy szczyt (2122 m) wapienny całych Tatr Zachodnich i Polski nazwano Krzesanicą. Jej północna ściana jak gdyby skrzesana.
Sprawdzamy, że Giewont też się opatula chmurami.
Zbliża się czas na podjecie decyzji, widzimy już klepisko na środku łąki, to jest właśnie Przysłop Miętusi (1187 m), innymi słowy wycięte w łupkach trawiaste siodło wśród lasów, węzeł szlaków i punkt widokowy.
Dla zainteresowanych nazwy pagórków kolejno od lewej;
dalszy plan:
Wielki Opalony Wierch (1485),
Spalenisko (1324)
Bobrowiec (1663)
Zadnia Kopka (1333)
Furkaska (1491)
bliższy plan:
Zawiesista Turnia,
i za Czerwoną Skałką Zadnia Kończyta Turnia (1296) „Elijaszowa”
I który kierunek obraliśmy? ;-)
